Al een hele tijd was ik van plan om een stuk te schrijven over pressure and release. Waarschijnlijk krijg je dan een beeld in je hoofd van iemand die met een paraplu of met een zeil staat te wapperen en vraag je je daarom af waarom ik deze foto erbij heb gezet. Wij (mensen) zijn namelijk vaak van mening dat wij de paarden alles leren. Het prachtige van een paard op een natuurlijke wijze laten opgroeien is dat ze de meeste dingen van elkaar overnemen en van elkaar leren. Vooral in een gemengde kudde wordt vaak het goede voorbeeld gegeven.
Op de foto's zie je het jonge hengstje Thengill (de zilverappel valk) het oor vasthouden van de vos achteraan, Kiljan. En ik kan je wel vertellen, dit gaat niet zachtjes...
Op de eerste foto zie je Kiljan zijn hoofd iets schuin houden, hij probeert van de druk weg te komen maar heeft ook door dat teveel bewegen onprettig is. Op de tweede foto is hij al een heel stuk met zijn hoofd gezakt. Thengill geeft druk aan de bovenkant en Kiljan reageert hier precies goed op door zijn hoofd naar beneden te brengen.
Thengill heeft los gelaten maar hier laat Kiljan het natuurlijk niet bij zitten! Kiljan bijt in zijn voorbeen, hierdoor moet Thengil zijn voeten verplaatsen om deze te beschermen. Omdat hij erg fanatiek is maakt hij een klein stijger sprongetje. Op deze manier leren de paarden elkaar spelenderwijs het wijken voor druk.
Nu heb ik even een korte introductie gegeven in het uitvoeren van druk en het loslaten als de gewenste reactie gegeven is. Als wij gaan trainen met pressure and release, is het belangrijk om altijd op het goede moment los te laten. Je hebt paarden die hier erg gevoelig op reageren. Vaak worden deze aangeduid als sensitief, zelf vind ik dit erg prettig om mee te werken. Wat er helaas vaak gebeurt, omdat deze paarden alle hulpen feilloos aanvoelen en opvolgen, is dat ze overvraagd worden. Ze konden al aan alle kanten wijken voor druk, een zadel op, zijn heel netjes in de omgang, bij de hoefsmid, longeren op de lichtste hulpen en tillen zonder problemen hun hoeven op. Dan ineens, zonder waarschuwing, wordt het ze teveel.
Dan heb je ook het hele andere type paard, het iets lompere, maar daardoor ook minder schrikkerige paard. Sommige krijg je bij wijze van spreken met een trekker nog niet aan de kant. Maar als je hier veel op oefent, en na minuten lang wachten op dat ene stapje dat hij uiteindelijk voor je opzij gaat, zul je niet snel geneigd zijn om er vervolgens nog 20 van hem te vragen.
Het prachtige in het werken met paarden is dat ze allemaal anders zijn. Het blijft belangrijk om te zorgen dat je paard altijd voor je aan de kant gaat. Hier wordt je vriendschap niet minder van, hij zal je alleen maar meer gaan vertrouwen.
Het is niet alleen een goede manier om een vertrouwensrelatie op te bouwen, maar ook voor je eigen veiligheid is het belangrijk dat je door middel van wijken voor druk jouw ruimte claimt. Mocht het paard dán een keer schrikken, bedenkt hij zich wel twee keer of hij op jouw teen zal landen of niet. In plaats van die reactie zal hij naar je kijken, wat vind jij van deze situatie?